absent

Nikki Schuster

7', 2015

Αυστρία / Austria

Όταν είσαι παιδί, φαντάζεσαι ότι τα παιχνίδια και τα έπιπλα θα ζωντανέψουν μόλις γυρίσεις αλλού το βλέμμα. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, η φάση αυτή λέγεται «μαγική σκέψη»: όταν το ένα μισό ελπίζει και το υπόλοιπο φοβάται ότι τα πράγματα έχουν τη δύναμη να κρατάνε μυστικά. Στη μικρού μήκους σειρά με τίτλο Recyclers, η καλλιτέχνις κινουμένων σχεδίων και σχεδιάστρια ήχου Nikki Schuster, προβάλλει αυτές τις σκέψεις, αφήνοντας διάφορα αντικείμενα από κάδους σκουπιδιών να βρουν το δρόμο τους χορεύοντας, και θεμελιώνοντας τη δική τους υποκουλτούρα. Σε αυτό το πειραματικό φωτογραφικό animation, με τίτλο absent, η σκηνοθέτις κάνει άλλο ένα βήμα και εντοπίζει σημεία ζωής σε μέρη όπου το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει εδώ και καιρό: μια μικροσκοπική ματιά σε πλαστικές σωλήνες και σκουριασμένες ρωγμές σε τοίχους εγκαταλελειμμένων κτιρίων στην Ισπανία, τη Βολιβία, το Μεξικό, τη Βοσνία, την Κροατία και τη Γερμανία. Ένα φως ιριδίζει και εναλλάσσεται με το μαύρο των σκοτεινών γωνιών σε χαλάσματα και δωμάτια γεμάτα σκουπίδια.

Η τεχνική stop-motion της Schuster μας επιβεβαιώνει ότι η κινηματογραφική ματιά είναι κάθε άλλο παρά ανθρώπινη: συχνά επιταχύνει αφύσικα, άλλοτε επιβραδύνει. Μερικές φορές κινείται μέσα από τον εγκαταλελειμμένο χώρο σαν να περιπλανάται ο χώρος ο ίδιος. Ίσως το κτίριο να καλεί τους πρώην κατοίκους του, που με την αναχώρησή τους τόσο αμέριμνα πέταξαν σε μια γωνιά τα κατάλοιπα της προψηφιακής εποχής. Στο λεκιασμένο τσιμεντένιο πάτωμα γυρνάνε για τελευταία φορά χρωματιστές κορδέλες. Ένα αποτσίγαρο που απέτυχε κι αυτό να μεταπηδήσει στη νέα εποχή, είναι ο μοναδικός επιβάτης ενός μεταλλικού περιστρεφόμενου τροχού. Τα σκουριασμένα σίδερα που στηρίζουν τις καρέκλες κείτονται μπροστά στην πόρτα, ενώ τα πιάτα, εξουθενωμένα, δίνουν τη δική τους μάχη στον νεροχύτη. Ίσως τελικά το μέλλον να είναι εικονικό. Όμως ο κόσμος των πραγμάτων ζει, και μάλιστα περισσότερο από εμάς. (Maya McKechneay)

When you are a child, you imagine that toys and furniture come to life as soon as you look away. Freud calls this phase “magical thinking” when one half hopes and half fears that things are able to keep a secret from us. In her short film series Recyclers, animation artist and sound designer Nikki Schuster takes up these thoughts and lets items culled from the trash of various metropolises dance while founding their own subculture. In the experimental photo animation, absent, she goes one step further and finds life where the human element has long departed: a microscopic view submerges directly into slender plastic pipes and dusty cracks in walls in vacated buildings in Spain, Bolivia, Mexico, Bosnia, Croatia, and Germany. Glistening light alternates with the black of concealed corners in the debris- and trash-filled rooms.

Schuster’s stop-motion technique assures that the cinematic gaze seems anything but human while doing this: at times it is unnaturally accelerated, other times, slowed down; sometimes it moves through the abandoned space as though the space itself were letting its perception wander. Perhaps the building yearns for its old inhabitants who upon their departure carelessly tossed the relicts of the pre-digital era into the corner. A group of magnet ribbons still makes its last rounds on the dirty concrete floor. A cigarette butt, which also failed to make the leap into the new era, is the only passenger on a rotating metal reel. Rusty ribs of folding chairs lounge in front of the door and the plates give a tired struggle in the sink: it may well be that the future is virtual. But the world of things lives, and will outlive us all.

(Maya McKechneay)